Μια μέρα με τον επίσκοπο Κάλλιστο Γουέαρ.*

Στην Ελλάδα είσαστε γνωστός ως συγγραφέας του κλασσικού πλέον βιβλίου, «Ο Ορθόδοξος δρόμος». Αν σήμερα το ξαναγράφατε ή γράφατε το δεύτερο μέρος του, τι θα γράφατε;

Όταν έγραψα αυτό το βιβλίο, οι Άγγλοι εκδότες ζήτησαν ένα σύντομο τόμο. Γι’ αυτό και δεν μπορούσα να γράψω για όλες τις πλευρές της Ορθοδοξίας και έτσι τόνισα μάλλον, γιατί πιστεύουμε στο Θεό, τι σημαίνει Αγία Τριάδα, τι σημαίνει ενσάρκωση του Χριστού. Έγραψα επίσης ένα κεφάλαιο για την εσωτερική προσευχή και είχα τη σκέψη να γράψω ένα άλλο βιβλίο ίσως για την Εκκλησία, για τα μυστήρια, αλλά δεν το έχω ακόμη έτοιμο. Έχω γράψει όμως άρθρα που θα μαζέψω συν Θεώ. Σήμερα έχουν γίνει εκδόσεις μερικών από τον εκδ. οίκο «Ακρίτας», αλλά ήθελα να γράψω περισσότερα για την Θ. Ευχαριστία, για τη σημασία της Θ. Λειτουργίας και τι σημαίνει ότι η Θ. Λειτουργία είναι μια θυσία. Ήθελα να γράψω για τις έριδες που έγιναν στην Κωνσταντινούπολη τον 12^ο αιώνα. Αλλά αν μου δώσει ο Θεός χρόνια και υγεία.

 Το πρωί στην Θ. Λειτουργία πρόσεξα ότι διαβάσατε όλες τις ευχές εκφώνως.

Με συγκινούν πάρα πολύ

Η οικογένειά σας ήταν θρησκευόμενη;

Οι γονείς μου ήταν μέλη της Αγγλικανικής Εκκλησίας και από μικρό παιδί συνήθιζα να πηγαίνω στην Εκκλησία κάθε Κυριακή. Έτσι από τα πρώτα μου χρόνια πίστεψα στον Θεό. Όταν ήμουν 13 ετών, άρχισα να διαβάζω φιλοσοφικά βιβλία και πίστεψα ότι δεν μπορώ να γίνω χριστιανός. Έτσι έγινα για 6 μήνες άθεος. Αλλά κατόπιν άλλαξα γνώμη.

Οι σπουδές σας στα Ελληνικά διαβάζοντας κείμενα αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων σας βοήθησαν να προσεγγίσετε την Ορθοδοξία και τον Ελληνικό κόσμο;

Βέβαια με βοήθησε, μολονότι η πρώτη μου επαφή με την Ορθοδοξία ήταν σε μια ρώσικη Εκκλησία. Κατόπιν άρχισα να πηγαίνω σε ελληνικούς ναούς στο Λονδίνο και με την κλασσική μόρφωση που είχα, μπορούσα να καταλάβω τις ακολουθίες, διότι τα αρχαία Ελληνικά, τα Βυζαντινά και Εκκλησιαστικά ελληνικά είναι πιο εύκολα για μένα από τα Νέα Ελληνικά.

Αρχίσατε τα ταξίδια. Έχετε επισκεφτεί όλα τα ελληνικά προσκυνήματα. Αλλά αυτό που σας συγκλόνισε ήταν η Πάτμος. Θέλουμε να μας μιλήσετε για αυτή την εμπειρία που είχατε.

Αυτά που σας είπα για την επίσκεψη μου στο Ρωσικό ναό του Λονδίνου έγινε το 1952, όταν ήμουν 17 ετών. Έγινα Ορθόδοξος το 1958 και κατόπιν άρχισα να γράφω το πρώτο μου βιβλίο. Μια γενική άποψη της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Βέβαια ήμουν Ορθόδοξος μόνο 2-3 χρόνια, όταν είχα την πρόσκληση να γράψω αυτό το βιβλίο. Στην αρχή σκέφτηκα να απαντήσω αρνητικά, γιατί δεν είχα την εμπειρία της Ορθοδοξίας που θα έπρεπε. Αλλά οι φίλοι μου, μου είπαν να προσπαθήσω. Εκείνοι έκαναν την πρόσκληση, και εγώ πήρα το πρώτο βήμα. Ήθελα να μην γράψω τι σημαίνει Ορθοδοξία για μένα. Αλλά να μάθω καλύτερα για την Ορθοδοξία, ταξιδεύοντας σε Ορθόδοξες χώρες. Στα χρόνια 1961 -62 -63 ήρθα δύο φορές στην Ελλάδα, στο ΄Αγιον Όρος και στη Πάτμο. Τότε έκανα σπουδές για τη διδακτορία μου και έτσι πήγα στο Μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου να μελετήσω χειρόγραφα. Έμεινα επίσης 3 μήνες στα Ιεροσόλυμα και έτσι προσπάθησα να έχω μια άποψη για την Ορθοδοξία. Τότε , το 1961, έμεινα δύο βδομάδες στην Πάτμο, εργαζόμενος στη βιβλιοθήκη, χωρίς να έχω τη σκέψη να γίνω μοναχός. Όταν έγινα Ορθόδοξος το 1958, ο Έλληνας επίσκοπος που με δέχθηκε στον Ελληνικό καθεδρικό ναό του Λονδίνου, μου είπε πως ποτέ δεν θα μπορούσα ποτέ να γίνω κληρικός διότι ήθελαν μόνο Έλληνες. Και εγώ του είπα: «δεν ζητώ τίποτε. Δεν έχω την επιθυμία να γίνω κληρικός. Έχω μόνο την επιθυμία να είμαι μέλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας» Το 1964 ένας άλλος αρχιεπίσκοπος, εκείνος ήταν ο βοηθός επίσκοπος ο Χριστουπόλεως Ιάκωβος, ήρθε από την Αμερική. Εγώ τον είχα γνωρίσει πριν 2 χρόνια όταν ήμουν στην Αμερική. Πήγα λοιπόν να τον δω στο Λονδίνο και αμέσως πήρε την πρωτοβουλία και μου είπε: «πρέπει να με βοηθήσεις. Να έρθεις ως Άγγλος γραμματεύς στην Αρχιεπισκοπή, να γίνεις διάκονος, κατόπιν πρεσβύτερος» . Εγώ δέχτηκα. Πήγα στο γραφείο του και εργάστηκα 18 μήνες μαζί του. Με χειροτόνησε διάκονο. Εκείνος λοιπόν ήταν Πάτμιος, ήταν ο αρχιεπίσκοπος Θυατείρων Αθηναγόρας Β΄ ο Κοκκινάκης. Με παρότρυνε λοιπόν να πάω στη Μονή της Πάτμου και να καθίσω εκεί. Έτσι γύρισα αυτή τη φορά ως διάκονος και σιγά – σιγά έγινα αδελφός της Μονής. Με χειροτόνησε ως άγαμο κληρικό, χωρίς να γίνω μοναχός, κάτι που είναι έκτακτο πράγμα, και γίνεται στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Εδώ στην Εκκλησία της Ελλάδας δεν γίνεται.