Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

Η ΕΥΧΗ - Η ΝΟΕΡΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Celine Dion feat Andrea Bocelli - The Prayer

Άγιε Φανούριε πρέσβευε για μας τους αμαρτωλούς...


Ο Άγιος Φανούριος είναι από τους πιο αγαπητούς άγιους σε όλο τον ελληνικό λαό, που κάθε χρόνο τιμά και πανηγυρίζει την μνήμη του στις 27 Αυγούστου.
Αυτός ο τόσο αγαπητός άγιος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί χωρίς αμφιβολία ως δώρο Θεού, διότι ήταν και παράμενε άγνωστος για πολλούς αιώνες και μόνο το 1500 μ.Χ. βρέθηκε η Ιερή εικόνα του, που μας αποκάλυψε την ύπαρξή του την παρρησία του ενώπιον του Θεού, ο οποίος τον έχει χαριτώσει με τόσο μεγάλη θαυματουργική δύναμη. Δεν γνωρίζουμε πολλά πράγματα για τον Άγιο Φανούριο, μόνο το όνομά του
που ήταν γραμμένο πάνω στην εικόνα που βρέθηκε και ήταν στρατιωτικός, όπως φανερώνει η στολή που φορά και μάλιστα κατά τους πρώτους αιώνες των μεγάλων διωγμών της Χριστιανοσύνης.
Επίσης πάνω στην εικόνα του, εικονίζονται και τα μεγάλα μαρτύρια που υπέστη ο Άγιος. Αυτά βέβαια είναι αρκετά, διότι μία εικόνα μας εξιστορεί όσα πράγματα θα μα εξιστορούσε και ένα βιβλίο.
Πριν από 500 περίπου χρόνια, όταν οι Τούρκοι είχαν κυριεύσει την Βυζαντινή Αυτοκρατορία, από ένα εντελώς τυχαίο γεγονός, βρέθηκε η ιερά και σεβάσμια εικόνα του Αγίου.
Τον καιρό που οι Αγαρηνοί, περίπου δηλαδή το 1500, κατέλαβαν το νησί της Ρόδου, θέλησαν να το οχυρώσουν και να ξαναφτιάξουν τα τείχη της πόλης, που είχαν σε πολλά σημεία καταστραφεί. Πήραν λοιπόν σαν εργάτες πολλούς χριστιανούς, κι εκείνοι, καθώς έσκαβαν στα χαλάσματα
Κάποιων σπιτιών και παλαιών γκρεμισμένων ναών, βρήκαν μία θαυμάσια εικόνα, ολοκάθαρη και άφθαρτη που φαινόταν σαν να είχε αγιογραφηθεί την ίδια μέρα, πράγμα αξιοπερίεργο και που αποδεικνύει ότι η ανεύρεση της εικόνας δεν είναι τυχαία, αλλά δωρεά του Θεού.
Η εικόνα έδειχνε τον Άγιο Φανούριο νέο στην ηλικία, ντυμένο στρατιωτικά, να κρατάει ένα σταυρό και μαζί μια λαμπάδα αναμμένη. Ολόγυρα από την εικόνα, κατά την συνήθεια των αγιογράφων τότε, υπήρχαν 12 παραστάσεις από τα μαρτύρια του Αγίου.
Τα μαρτύρια που απεικονίζονται είναι μεγάλα και σκληρά και αποκαλύπτουν ότι πρόκειται για μεγάλο και γενναίο αθλητή της πίστεως.


Στη πρώτη παράσταση:
Εμφανίζεται ο Άγιος να απολογείται με παρρησία μπροστά στο Ρωμαίο άρχοντα.
Στη δεύτερη :
Ο Άγιος εικονίζεται ανάμεσα σε στρατιώτες που τον χτυπούν με πέτρες στο κεφάλι και στο στόμα.
Στη τρίτη :
Δείχνει τη συνέχεια αυτών των βασανιστηρίων, όπου έχουν ρίξει τον Άγιο πλέον στο χώμα και τον χτυπούν μανιασμένα με ρόπαλα και ξύλα, ενώ προσεύχεται.
Στη τέταρτη:
Είναι γυμνός και ματωμένος μέσα στη φυλακή, όπου οι δήμιοί του του καταξεσκίζουν τις σάρκες με σιδερένια εργαλεία. Εκείνος υπομένει ατάραχος με το βλέμμα στραμμένο στον ουρανό.
Στη πέμπτη:
Ο Άγιος βρίσκεται μπροστά στο σκληρό τύραννο με μία έκφραση που δείχνει τον πόνο και το μαρτύριο.
Στη έκτη:
Προσεύχεται μόνος του μέσα στη φυλακή έχοντας υψώσει τα χέρια ικετευτικά προς τον Ουρανό.
Στη έβδομη :
Εικονίζεται ένα ακόμη μαρτύριο, όπου είναι γυμνός και καταματωμένος, ενώ γύρω του καίνε το σώμα του με αναμμένες λαμπάδες.
Στην όγδοη :
Εμφανίζεται καταπλακωμένος κάτω από μια μεγάλη πέτρα και ολόγυρά του βρίσκονται άγρια θηρία, έτοιμα να τον κατασπαράξουν, ωστόσο μοιάζουν να είναι καθηλωμένα από την αγιότητά του.
Στην ένατη:
Βρίσκεται μπροστά σε ένα ακόμα μαρτύριο, αφού τον έχουν στήσει μπροστά στα είδωλα με αναμμένα κάρβουνα στα χέρια, αλλά εκείνος προτιμά να κρατά τα κάρβουνα στα χέρια και να καίγεται, παρά να τα πετάξει στα είδωλα και να λυτρωθεί.
Στη δέκατη:
Δέεται με τα χέρια υψωμένα στον ουρανό, ενώ γαλήνη και το θείο φως είναι ζωγραφισμένα στο πρόσωπό του.
Στη ενδέκατη:
Η κορύφωση του μαρτυρίου του!
O Άγιος στέκεται στη μέση και οι βασανιστές του τον έχουν τοποθετήσει σ’ ένα μεγάλο μάγκανο και του τσακίζουν τα κόκαλα. Το πρόσωπο του παραμένει ήρεμο και υπομένει και υπομένει με καρτερία το φρικτό μαρτύριο. Στη τελευταία παράσταση εικονίζεται το φοβερό τέλος του μαρτυρίου του. Οι δήμιοί του τον έκαψαν ζωντανό, αφού μέχρι τέλους, στο Κύριό μας.
Εικονίζεται λοιπόν μέσα σ’ ένα λάκκο με αναμμένα ξύλα, περιτριγυρισμένος από αναμμένες φλόγες και καπνούς.
Πάλι όμως το πρόσωπό του εξακολουθεί να είναι ήρεμο και ατάραχο, εστραμμένο με πίστη και αγαλλίαση προς τον αγαπημένο του Χριστό.
Και μόνο τα μαρτύρια που εικονίζονται στην εικόνα του Αγίου, τον καθιστούν μεγαλομάρτυρα.
Παράλληλα όμως και τα αναρίθμητα θαύματα που Χάριτι Θεού επιτελεί, επιβεβαιώνουν ότι ο Άγιος έχει μεγάλη παρρησία προς τον Θεό.
Στα ερείπια λοιπόν εκείνα, ο επίσκοπος της Ρόδου, αναστήλωσε το ναό του Αγίου Φανουρίου, ο οποίος σώζεται μέχρι σήμερα, όπως και η εικόνα που βρέθηκε 500 χρόνια πριν.
Τα θαύματα που από τότε άρχισε να τελεί ο Άγιος έγιναν αφορμή να συντρέχουν στη Ρόδο πολλού χριστιανοί για να ζητούν τις μεσιτείες του.
Η πιο χαρακτηριστική παράδοση στο λαό μας είναι βέβαια το εορταστικό
Έθιμο της φανουρόπιτας που γίνεται συνήθως τη παραμονή της εορτής του.
Η πίτα αυτή είναι συνήθως μικρή και στρογγυλή σαν μικρός άρτος, μοιράζεται στους πιστούς και γίνεται άλλοτε για να φανερώσει κάποιο χαμένο αντικείμενο ή κάποια χαμένη υπόθεση ή ακόμα να φανερώσει την υγεία σε κάποιον ασθενή.
Υπάρχει επίσης και παράδοση ότι με τη πίτα αυτή γίνεται μνεία της μητέρας του, αλλά άγνωστο για ποιο λόγο.
Ο Άγιος αποτελεί έναν από τους πιο αγαπητούς και προσφιλείς αγίους, στον οποίο, ακόμη και σήμερα, προστρέχουν πλήθος πιστών και εκείνος
σπεύδει γρήγορα να εκπληρώσει ότι του ζητήσουμε.

Παρασκευή 13 Αυγούστου 2010

ένα μικρό περιστατικό από την άγια ζωή του Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ


Ένα χρόνο και δέκα μήνες προ της κοιμήσεώς του, το πρωί της 25ης μαρτίου 1831, ο Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ, αξιώθηκε να δεχθεί την επίσκεψη της Υπερ.Θεοτόκου. Η μοναχή Ευπραξία της μονής του Ντιβέγιεβο διηγείται :΄Δυο μέρες νωρίτερα ο στάρετς μου είχε παραγγείλει να τον συναντήσω. Όταν πήγα, μου ανήγγειλε : Θα έχουμε επίσκεψη της Παναγίας μας! Μη φοβηθείς.

Σε λίγο ακούσθηκε μια βοή σαν δυνατού άνεμου μέσα σε δάσος. Σταμάτησε ο άνεμος και ακούσθηκε έ­νας αρμονικός ύμνος. Η πόρτα άνοιξε μόνη της και χύθηκε φως! Μια ευωδία γέμισε το κελλί ανώτερη από θυμίαμα. Ο μπάτουσκα ήταν γονατιστός με τα χέρια υψωμένα. Εγώ έτρεμα. Κάποια στιγμή σηκώθηκε και μου είπε:

- Μη φοβάσαι, παιδί μου. Δεν πρόκειται για κάτι δαιμονικό. Μας το παραχωρεί το έλεος του Θεού. Να, η υπερένδοξη πάναγνη Δέσποινα μας, η Υπέρ. Θεο­τόκος, έρχεται κοντά μας!

Πράγματι. Μπροστά εμφανίσθηκαν δύο άγγελοι κρατώντας ο ένας στο δεξί κι ο άλλος στο αριστερό χέρι κλαδιά, πού μόλις είχαν ανθίσει. Τα μαλλιά τους, ό­μοια με νήμα από στιλπνό χρυσάφι, έπεφταν ελεύθερα στους ώμους τους. Πίσω ακολουθούσαν ο άγιος Ιωάν­νης ο Πρόδρομος και ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος. Φορούσαν ενδύματα λευκά και αστραφτερά.

Μετά έκανε την εμφάνισή της η Υπέρ. Θεοτόκος α­κολουθούμενη από δώδεκα παρθένες! Φορούσε μαν­δύα λαμπρό, αφάνταστα ωραίο, με χρώμα πού δεν μπορώ να το εκφράσω. Κούμπωνε κάτω από τον λαιμό με μεγάλη, στρογγυλή και κλειστή πόρπη. Ήταν στολι­σμένος με σταυρούς, διακοσμημένος ποικιλόμορφα, αλλά δεν γνωρίζω με τί. Θυμάμαι μόνο ότι έλαμπε μ' ένα ασυνήθιστο φως.

Μέσα από τον μανδύα φορούσε πράσινο φόρεμα, ζωσμένο ψηλά με ζώνη. Φορούσε επίσης κάτι σαν πετραχήλι και επιμάνικα, στολισμένα όλα με σταυρούς. Στο ανάστημα ήταν υψηλότερη απ' όλες τις παρθένες. Στο κεφάλι είχε ένα υπέροχο στέμμα, κοσμημένο με σταυρούς και τόσο φωτεινό, πού ήταν αδύνατο να το αντικρύσει μάτι. Τα μαλλιά της, πιο μακριά και ωραία από των αγγέλων, έπεφταν ελεύθερα στους ώμους.


Οι παρθένες την ακολουθούσαν κατά ζεύγη και φο­ρούσαν κι αυτές στέμματα! Διέφεραν όμως στο χρώμα των μαλλιών και των ενδυμάτων, καθώς επίσης στη μορφή και στο ανάστημα. Ήταν όλες πολύ όμορφες. Μερικές απ΄ αυτές ξεχώρισαν και στάθηκαν τριγύρω μας.

Ή Βασίλισσα στεκόταν στη μέση. Το κελλί είχε γίνει ευρύχωρο και ήταν όλο φως! Φοβήθηκα και έπεσα... Με πλησίασε τότε ή Δέσποινα και, αφού με άγγιξε με το δεξί της χέρι, ευδόκησε να μου πει:

- Σήκω, αδελφή, καί μη μας φοβάσαι! Μαζί μου έ­χουν έρθει παρθένες σαν κι εσένα.

Δεν κατάλαβα πώς σηκώθηκα. Η ουράνια Βασίλισ­σα ευδόκησε να επαναλάβει: Μη φοβάσαι! Ήρθαμε να σας επισκεφθούμε.

Ο π. Σεραφείμ, είχε ήδη σηκωθεί όρθιος μπροστά στην Υπέρ. Θεοτόκο, κι εκείνη μιλούσε μαζί του τόσο φυσικά, τόσο οικεία, σαν με κάποιο δικό της. Συνεπαρμένη από μεγάλη χαρά, ρώτησα τον στάρετς:

— Που είμαστε; Ποιοι είναι αυτοί;

Τότε μου μίλησε πάλι ή Θεοτόκος:

- Πλησίασε μόνη σου τις παρθένες και ρώτησε τες ή ίδια.

Πλησίασα. Στην πρώτη σειρά ήταν οι μεγαλομάρτυρες Βαρβάρα και Αικατερίνη. Στη δεύτερη η πρωτομάρτυς Θέκλα και η μεγαλομάρτυς Μαρίνα. Στην τρίτη η αγία Ειρήνη και η οσία Εύπραξία. Στην τέταρτη οι με­γαλομάρτυρες Πελαγία και Δωροθέα. Από πίσω η ο­σία Μακρίνα και η μάρτυς Ιουστίνη. Τέλος, ακολού­θησαν η μεγαλομάρτυς Ιουλιανή και η μάρτυς Ανυσία.

Τις πλησίαζα με τη σειρά μία προς μία. Κι εκείνες μου έλεγαν το όνομα τους και μου περιέγραφαν, όπως οι συναξαριστές, τη ζωή και το μαρτύριο πού υπέμειναν χάριν του Χρίστου. Έπειτα μου είπαν:

- Δεν μας χάρισε ό Θεός αυτή τη δόξα δωρεάν, αλ­λά με το μαρτύριο! Κι εσύ θα μαρτυρήσεις στον στοίβο της μοναχικής ζωής.

Η Υπέρ. Θεοτόκος είπε πολλά στον π. Σεραφείμ. "Αν και μετείχα στο όραμα, δεν μπόρεσα όμως να τ' α­κούσω. Άκουσα μόνο το εξής:

- Μην αφήσεις τις παρθένες μου (του Ντιβέγιεβο).

- Ώ Δέσποινα! απάντησε ο στάρετς. Τις συγκεν­τρώνω, αλλά δεν μπορώ να τις κατευθύνω μόνος μου.

- Εγώ θα σε βοηθήσω σε όλα. Θα τους διδάξεις την υπακοή. Αν την κρατήσουν, θα είναι μαζί σου και κοντά μου. Αν χάσουν όμως τη σωφροσύνη τους, θα χάσουν και τη θέση τους ανάμεσα σ' αυτές εδώ τις παρθένες, πού είναι οι πιο οικείες σε μένα. Ούτε τέτοια θέση ούτε τέτοιο στεφάνι θ' απολαύσουν. Οποιοσδήποτε τις προσβάλει, θα τιμωρηθεί από μένα. Και όποιος, χά­ριν του Κυρίου, τις διακονήσει, θα βρει έλεος ενώπιον του Θεού.


Κατόπιν ή Παναγία στράφηκε σε μένα.

- Κοίταξε Λοιπόν, μου είπε, αυτές εδώ τις παρθένες μου και τα στεφάνια τους! Μερικές, επειδή επιθύμησαν την ουράνια Βασιλεία, άφησαν επίγεια βασίλεια και πλούτη. Όλες αγάπησαν την εκούσια φτώχεια, αγάπησαν μόνο τον Κύριο και γι' αυτό βλέπεις πόση δόξα και τιμή αξιώθηκαν. Όμως, όπως υπέφεραν οι παλαιότε­ρες μάρτυρες, έτσι και οι σημερινές. Μόνο πού εκείνες υπέφεραν φανερά, ενώ οι σημερινές υποφέρουν μυ­στικά.

Γυρίζοντας ύστερα ή Υπέρ. Θεοτόκος στον στάρετς τον ευλόγησε και του είπε:

- Σύντομα, αγαπητέ μου, θα είσαι μαζί μας! Αντάλλαξε μαζί του χαιρετισμό, καθώς και όλοι οι άγιοι. Ό Τίμιος Πρόδρομος και ο Θεολόγος Ιωάννης τον ευλόγησαν, ενώ οι παρθένες τον χαιρέτησαν διά χειραψίας.

Ξαφνικά όλα χάθηκαν! Το όραμα τελείωσε. Είχε διαρκέσει λιγότερο από ώρα.

- Είδες αδελφή, παρατήρησε ο μπάτουσκα, τι χάρη μας αξίωσε ν' απολαύσουμε ό Κύριος, εμάς τους ταπει­νούς; Είναι η δωδέκατη φορά που μου φανέρωσε όρα­μα. Σήμερα αξίωσε και σένα ο Κύριος. Τι χαρά πού α­πολαύσαμε! Μπορούμε να έχουμε την πίστη και την ελ­πίδα μας στον Κύριο. Να νικάς τον εχθρό μας διάβολο και να ζεις πάντα με σωφροσύνη. Ο Κύριος θα σε βοηθήσει σε όλα. Να επικαλείσαι τη βοήθεια του, της Θεοτόκου και των αγίων, και να μνημονεύεις και μένα τον ταπεινό. Στην προσευχή σου να λες: «Κύριε, πώς θα είναι η ώρα του θανάτου μου; Κύριε, πώς θα πλησιάσω στη φοβερή Κρίση ; Πώς θ΄ απολογηθώ για τις πράξεις μου; Βασίλισσα των ουρανών, βοήθησέ με΄.


Από το βιβλίο ‘Χαρίσματα και Χαρισματούχοι’ τόμος β΄

Εκδ.Ιερά Μονή Παρακλήτου

ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ-Ἐκ τῆς Ἐκδόσεως «Παρακλητικὸς Κανὼν εἰς τὸν Ὅσιον Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ», ὑπὸ τοῦ Ἱερομονάχου Ἀθανασίου Σιμωνοπετρίτου, Ὑμνογράφου Μ.Χ

Ὁ ὅσιος Σεραφείμ, τὸ ὁλοφώτεινο ἀστέρι τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδοξίας, ἔζησε, ἔδρασε καὶ ἔλαμψε στὶς ἀρχὲς τοῦ 19ου αἰῶνα (1759-1833).

Γεννήθηκε στὶς 19 Ἰουλίου τοῦ 1759 στὴν πόλη Κοὺρκ καὶ παρέμεινε ἐκεῖ μέχρι τὰ δεκαεννέα του χρόνια. Στὴν ἡλικία αὐτὴ πῆρε τὴ γενναία ἀπόφαση ν᾿ ἀφοσιωθεῖ ὁλόψυχα στὸ Θεό· κι Ἐκεῖνος ὁδήγησε τὰ βήματά του στὸ μοναστήρι τοῦ Σάρωφ.

Ἐνῷ ἦταν ἀκόμη δόκιμος, ἀρρώστησε βαριὰ ἀπὸ ὑδρωπικία. Μετὰ ἀπὸ τρία χρόνια ἀσθενείας, θεραπεύθηκε θαυματουργικὰ μὲ ἐπίσκεψη τῆς Θεοτόκου.

Στὴ μοναχική του κουρὰ (1786) ὀνομάστηκε Σεραφείμ -προηγουμένως εἶχε τὸ ὄνομα Πρόχορος. Τὸ ἴδιο ἔτος χειροτονήθηκε διάκονος καὶ μετὰ ἀπὸ ἑπτὰ χρόνια, σὲ ἡλικία 34 ἐτῶν, ἱερεύς. Ὅταν λειτουργοῦσε, πετοῦσε στὰ οὐράνια, καὶ πολλὲς φορὲς ἀξιωνόταν νὰ βλέπει θαυμαστὰ ὁράματα καὶ ν᾿ ἀκούει ἀγγελικὲς μελῳδίες.

Διψώντας νὰ πλησιάσει περισσότερο τὸ Θεό, Τὸν παρακάλεσε νὰ τὸν ἀξιώσει ν᾿ ἀποσυρθεῖ σὲ κάποια ἐρημικὴ περιοχή. Ἕνα χρόνο μετὰ τὴ χειροτονία του σὲ ἱερέα, ἔλαβε ἄδεια ἀπὸ τὴ μονὴ ν᾿ ἀφοσιωθεῖ στὴ μελέτη, στὴ σιωπή, στὴν ἄσκηση, στὴν ἔντονη προσευχή. Γιὰ δεκαέξι χρόνια, βαθιὰ μέσα στὸ δάσος, ἀγωνιζόταν ν᾿ ἀνεβαίνει, μέρα μὲ τὴ μέρα, τὴν κλίμακα ποὺ ὁδηγεῖ στὸν οὐρανό. Τότε ἔκανε καὶ τὴ γνωστὴ ἄσκηση, τὶς «χίλιες νύχτες προσευχῆς»: Πάνω σὲ μιὰ μεγάλη πέτρα, ξαγρύπνησε προσευχόμενος ἐπὶ χίλιες νύχτες.

Μαζὶ μὲ τὴν προσευχή, διάβαζε ἀκατάπαυστα τὴν Ἁγία Γραφή. «Πρέπει νὰ τρέφεις, ἔλεγε, τὴν ψυχὴ μὲ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, γιατὶ ὁ λόγος τοῦ θεοῦ εἶναι ὁ «ἄρτος τῶν ἀγγέλων». Μ᾿ αὐτὸν πρέπει νὰ τρέφονται οἱ ψυχὲς ποὺ ἀγαποῦν μὲ πάθος τὸ Θεό». Εὐλαβεῖτο ἀφάνταστα τὴ Θεοτόκο. Στὸ πρόσωπό Της ἔβρισκε ἀνέκφραστη πνευματικὴ ἀγαλλίαση. Συχνὰ ἔλεγε: «Ἡ Παναγία εἶναι ἡ χαρά, ἡ μεγαλύτερη ἀπ᾿ ὅλες τὶς χαρές».

Στὸ διάστημα ποὺ ἀσκήτευε στὴν ἔρημο, δέχθηκε ἐπίθεση λῃστῶν, ποὺ τὸν τραυμάτισαν βαριά, θεραπεύθηκε καὶ πάλι θαυματουργικὰ ἀπὸ τὴ Θεοτόκο.

Τὸ 1810 ἐπέστρεψε ἀπὸ τὴν ἔρημο στὴ Μονὴ τοῦ Σάρωφ καὶ ἔμεινε ἔγκλειστος στὸ κελλί του, ἀσκούμενος στὴ σιωπή. Στὴν ἀρχὴ ἀπέφευγε τὸν κόσμο. Ἀργότερα ὅμως, τὸ 1815, σὲ ἡλικία 56 ἐτῶν, ἄνοιξε τὸ κελλί του καὶ δεχόταν κάθε ἐπισκέπτη. Εἶχε ἀποκτήσει πιὰ φήμη ἁγίου καὶ φωτισμένου ἀνδρὸς καὶ ὁ κόσμος ἔτρεχε κοντά του νὰ ξεδιψάσει. Ὁ ἴδιος, ὡστόσο, δὲν βγῆκε ποτὲ ἀπὸ τὸ κελλί του γιὰ ἄλλα δέκα χρόνια.

Σὲ ἡλικία 66 ἐτῶν, κατόπιν ὁράματος καὶ προσταγῆς τῆς Θεοτόκου, ἀφιερώθηκε ὁλοκληρωτικὰ στὴ διακονία τοῦ πλησίον καὶ ἄρχισε στὸ ἑξῆς τὸ ἔργο τοῦ «στάρετς», τοῦ πνευματικοῦ καθοδηγητοῦ.

Ἡ δράση τοῦ ὡς «στάρετς» ὑπῆρξε καταπληκτική. Ἀναρίθμητες ψυχὲς ἔτρεχαν κοντά του, γιὰ νὰ βροῦν τὴ γαλήνη, τὴ χάρη, τὴ σωτηρία. Καὶ ὅσοι δὲν μποροῦσαν νὰ φθάσουν μέχρι τὸ κελλί του, τὸν κατέκλυζαν μὲ ἐπιστολές.

Οἱ ἐπισκέπτες του ἐπέστρεφαν ἄλλοι ἄνθρωποι. Καθὼς προσευχόταν γι᾿ αὐτούς, καθὼς τοὺς εὐλογοῦσε μὲ τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, καθὼς μύρωνε τὸ μέτωπό τους μὲ λάδι ἀπὸ τὸ καντήλι τῆς Παναγίας, καθὼς τοὺς ἔδινε πνευματικὲς συμβουλές..., μιὰ μυστικὴ δύναμη ἁπλωνόταν στὶς ψυχές τους. «Ὁποιοσδήποτε ἐρχόταν στὸν στάρετς Σεραφείμ, ἔνιωθε νὰ τὸν ἀγγίζει ἡ θεϊκὴ φλόγα ποὺ ὑπῆρχε σ᾿ αὐτὸν καὶ ν᾿ ἀγκαλιάζει τὴν ψυχή του». Σ᾿ ὅλους μοίραζε εἰρήνη, χαρά, θεϊκὲς εὐλογίες.

Συνιστοῦσε συχνὰ τὴν εἰρήνη: «Ἀπόκτησε τὴν πνευματικὴ εἰρήνη καὶ τότε χιλιάδες ψυχὲς ὁλόγυρά σου θὰ βροῦν τὴ λύτρωση». Σχετικὰ μὲ τὸ σκοπὸ τῆς ζωῆς μας, δίδασκε: «Ὁ πραγματικὸς σκοπὸς τῆς χριστιανικῆς ζωῆς εἶναι ἡ ἀπόκτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Μιλοῦσε πολὺ γιὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Χαιρετοῦσε τοὺς ἐπισκέπτες του μὲ τὰ λόγια: «Χαρά μου, Χριστὸς ἀνέστη!». Καὶ κάθε φορὰ ποὺ κοινωνοῦσε, ἀπήγγελλε τὸν πασχαλινὸ κανόνα «Ἀναστάσεως ἡμέρα...».

Ἀπὸ τὰ πνευματικά του χαρίσματα, τί νὰ πρωτοαναφέρουμε; Τὸ μάτι του διέσχιζε τὰ βάθη τῶν καρδιῶν. Εἶχε βλέμμα προφήτου. Προέβλεπε τὰ μέλλοντα. Ἀπαντοῦσε σὲ ἐπιστολὲς χωρὶς νὰ τὶς ἀνοίξει, γιατὶ γνώριζε τὸ περιεχόμενό τους. Θεράπευε μὲ τὴν προσευχή του πλῆθος ἀρρώστων. Πολλὲς φορὲς τὸ πρόσωπό του ἄστραφτε σὰν ἥλιος. Καὶ μέσα στὸ δάσος, ὅταν ἀσκήτευε, εἶχε φιλίες μὲ τὰ ἄγρια πουλιὰ καὶ ζῷα, καὶ μάλιστα μὲ μιὰ πελώρια ἀρκούδα, ποὺ κάθε μέρα ἐρχόταν νὰ φιλευτεῖ ἀπὸ τὸ χέρι του! Ζωὴ προπτωτική, παραδεισένια!

Ὁ θάνατός του ὑπῆρξε ὀσιακός. Στὶς 2 Ἰανουαρίου τοῦ 1833 βρέθηκε νεκρός, γονατισμένος, μὲ τὰ μάτια προσηλωμένα στὴν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου. Τὴν προηγούμενη μέρα εἶχε κοινωνήσει τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων καὶ εἶχε ἀποχαιρετήσει τοὺς πατέρες τοῦ μοναστηριοῦ.

Τὸ πέρασμά του ἀπὸ τὴ γῆ θὰ μείνει ἀξέχαστο. Ἢ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ λίγες παρόμοιες μορφὲς γνώρισε. Τὰ λόγια του καὶ τὰ ἔργα του θὰ δυναμώνουν πάντα τοὺς πιστούς.

Ἅγιος ἀνακηρύχθηκε ἐπίσημα τὸ 1903. Ἢ μνήμη του ἑορτάζεται στὶς 2 Ἰανουαρίου, ἀλλὰ καὶ στὶς 19 Ἰουλίου -ἡμέρα τῆς ἀνακομιδῆς τοῦ ἁγίου λειψάνου του. Ἡ ἁγιότητά του γίνεται ὅλο καὶ περισσότερο γνωστὴ στὸν ὀρθόδοξο χριστιανικὸ κόσμο.

Συγκλονιστικὸ γεγονὸς γιὰ τὴ Ρωσία ὑπῆρξε ἡ εὕρεση τῆς σοροῦ του, τὸ 1990, καὶ ἡ μεταφορά της στὴ γυναικεία Μονὴ τοῦ Ντιβέγιεβο (τὴν ὁποία ὁ ὅσιος εἶχε ὑπὸ τὴν πνευματική του καθοδήγηση καὶ προστασία).

Εἴθε οἱ πρεσβεῖες του νὰ μᾶς ἐνισχύουν στὸ δρόμο τῆς ζωῆς μας, καὶ τὸ παράδειγμά του νὰ μᾶς ἐμπνέει.


Πέμπτη 12 Αυγούστου 2010

Η σημασία της Θείας Κοινωνίας στη ζωή του χριστιανού


http://istologio.org/?tag=%CF%80-%CE%B1%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%B5%CF%83%CE%BF%CF%8D&paged=2

Όταν εξομολογείται ο άνθρωπος, η χάρις τον ελευθερώνει από τα ψυχικά τραύματα.


"Δεν ευθύνεται μονάχα ο άνθρωπος για τα παραπτώματά του. Τα λάθη, οι αμαρτίες και τα πάθη δεν είναι μόνο προσωπικά βιώματα του εξομολογούμενου.

Ο κάθε άνθρωπος έχει πάρει μέσα του και τα βιώματα των γονέων του και ειδικά της μητέρας, δηλαδή το πώς ζούσε η μητέρα, όταν τον κυοφορούσε, αν στενοχωριόταν, τι έκανε, αν κουραζόταν το νευρικό της σύστημα, αν είχε χαρά, αν είχε θλίψη, αν είχε μελαγχολία.

Έ, όλο το νευρικό σύστημα το δικό της επηρέασε το νευρικό σύστημα του εμβρύου της. Οπότε, όταν γεννηθεί το παιδί και μεγαλώσει, παίρνει μέσα του και τα βιώματα της μητέρας του, δηλαδή άλλου ανθρώπου. Δημιουργείται μια κατάσταση στην ψυχή του ανθρώπου εξαιτίας των γονέων του, που την παίρνει μαζί του σ΄ όλη του τη ζωή, αφήνει ίχνη μέσα του και πολλά πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή του είναι απόρροια της καταστάσεως αυτής.

Τα φερσίματά του έχουν άμεση σχέση με την κατάσταση των γονέων του. Μεγαλώνει, μορφώνεται, αλλά δεν διορθώνεται. Εδώ βρίσκεται μεγάλο μέρος από την ευθύνη για την πνευματική κατάσταση του ανθρώπου. Υπάρχει, όμως, ένα μυστικό। Υπάρχει κάποιος τρόπος ν΄ απαλλαγεί ο άνθρωπος απ΄ αυτό το κακό. Ο τρόπος αυτός είναι η γενική εξομολόγηση, η οποία γίνεται με την χάρι του Θεού. Μπορεί, δηλαδή, να σου πει ο πνευματικός: - Πώς θα ήθελα να ήμασταν σ΄ ένα ήσυχο μέρος, να μην είχα ασχολίες και να μου έλεγες τη ζωή σου απ΄ την αρχή, από τότε που αισθάνθηκες τον εαυτό σου, όλα τα γεγονότα που θυμάσαι και ποια ήταν η αντιμετώπισή τους από σένα, όχι μόνο τα δυσάρεστα αλλά και τα ευχάριστα, όχι μόνο τις αμαρτίες αλλά και τα καλά. Και τις επιτυχίες και τις αποτυχίες. Όλα. Όλα όσα απαρτίζουν τη ζωή σου. Πολλές φορές έχω μεταχειριστεί αυτή την γενική εξομολόγηση και είδα θαύματα πάνω σ΄ αυτό. Την ώρα που τα λες στον εξομολόγο, έρχεται η θεία χάρις και σε απαλλάσσει απ΄ όλα τα άσχημα βιώματα και τις πληγές και τα ψυχικά τραύματα και τις ενοχές, διότι, την ώρα που τα λες, ο εξομολόγος εύχεται θερμά στον Κύριο για την απαλλαγή σου. Είχε έλθει σ΄ εμένα προ καιρού μια κυρία, που έκανε αυτού του είδους την εξομολόγηση και βρήκε μεγάλη ωφέλεια.

Βελτιώθηκε η ψυχολογική της κατάσταση, διότι τήνε βασάνιζε κάτι. Έστειλε, λοιπόν, αυτή μια φίλη της και πήγαμε έξω στο βράχο, στα Καλλίσια. Καθίσαμε και άρχισε κι εκείνη να μου μιλάει. Της λέω: - Να μου πεις ό,τι αισθάνεσαι. Αν σε ρωτήσω εγώ για κάτι, να μου πεις. Αν δεν σε ρωτήσω, να συνεχίσεις να τα λέεις, όπως τα αισθάνεσαι. Όλ' αυτά που μου έλεγε, τα παρακολουθούσα όχι απλώς με προσοχή, αλλά "έβλεπα" μέσα στον ψυχικό της κόσμο την επίδραση της προσευχής.

Την παρακολουθούσα μέσα στην ψυχή της κι "έβλεπα" ότι πήγαινε χάρις μέσα της, όπως τήνε κοίταζα εγώ. Διότι στον πνευματικό υπάρχει χάρις και στον παπά υπάρχει χάρις. Το καταλαβαίνετε; Δηλαδή, ενώ εξομολογείται ο άνθρωπος, ο ιερέας προσεύχεται γι αυτόν. Συγχρόνως έρχεται η χάρις και τον ελευθερώνει απ΄ τα ψυχικά τραύματα, που για χρόνια τον βασανίζουν, χωρίς να γνωρίζει την αιτία τους. Ω, αυτά τα πιστεύω πολύ! Στον εξομολόγο μπορείς να μιλήσεις όπως αισθάνεσαι, αλλά δεν είναι αυτό τόσο σημαντικό, όσο είναι το ότι κοιτάζει μέσα στην ψυχή σου προσευχόμενος ο παπάς και βλέπει πώς είσαι και σου μεταδίδει την χάρι του Θεού. Έχει αποδειχθεί ότι αυτό το κοίταγμα είναι πνευματικές "ακτίνες" που σε ξαλαφρώνουν και σε θεραπεύουν, μη νομίσετε ότι είναι ακτίνες φυσικές.

Είναι αλήθεια αυτά τα πράγματα. Και με τον Χριστό τι έγινε; Έπιασε το χέρι της αιμορροούσης και είπε: "Εγώ γάρ έγνων δύναμιν εξελθούσαν απ΄εμού". Θα πεις: "Ναι, μα ήταν Θεός". Ο Χριστός βέβαια ήταν Θεός, αλλά μήπως και οι Απόστολοι δεν κάνανε το ίδιο; Όλοι οι πνευματικοί, οι εξομολόγοι, έχουν αυτήν την χάρι κι όταν εύχονται, την εκπέμπουν ως αγωγοί. Για παράδειγμα, θέλουμε ν΄ ανάψουμε εδώ πέρα μια θερμάστρα και βάζουμε ένα καλώδιο, αλλά δεν μπορεί να κάνει επαφή, διότι το καλώδιο δεν είναι στην πρίζα. Αν, όμως, το καλώδιο μπει στην πρίζα, μόλις κάνει την επαφή, έρχεται το ρεύμα μέσω αυτού του αγωγού.

Είναι πνευματικά πράγματα της θρησκείας μας αυτά. Μπορεί να λέμε για καλώδιο, αλλά στην πραγματικότητα αυτή είναι "η θεία ψυχανάλυση".


πατήρ πορφύριος

Τρίτη 10 Αυγούστου 2010

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ ΩΣ ΑΛΗΘΩΣ ΜΑΚΑΡΙΖΕΙΝ

ΞΥΛΟΥΡΗΣ - ΟΙ ΠΟΝΟΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Ένα Ορθόδοξο Μοναστήρι στήν καρδιά της Αθήνας.


Ησυχαστήριο « Παναγία των Βρυούλων »

Ένα Ορθόδοξο Μοναστήρι στήν καρδιά της Αθήνας. Στην γειτονιά σου. Πατήσια-Πλ. Αμερικής.

Στα Πατήσια, την άλλοτε εξοχική περιοχή που αγάπησαν ιδιαίτερα οι παλιοί Αθηναίοι και έρχονταν για να κάνουν την ανοιξιάτικη βόλτα τους και την πρωτομαγιάτικη εκδρομή τους, στα Πατήσια με τους ολάνθιστους κήπους τους και τις ανθισμένες γαζίες, τα περιβόλια και τα τρεχούμενα νερά τους, στα Πατήσια που τα παλιά χρόνια φιλοξένησαν το Μοναστήρι-Μετόχι μέσα στο οποίο μαρτύρησε η Αγία Φιλοθέη η Αθηναία, σπουδαίο μνημείο μέχρι σήμερα, σ’ αυτά τά Πατήσια, τα σημερινά, με την πολύ γνωστή σε όλους μας οδό Φυλής και τα « σπίτια » της, τα παγκάκια που φιλοξενούν καθημερινά νέα παιδιά που αργοσβήνουν από τα ναρκωτικά, τους φοβισμένους στο βλέμμα και αμήχανους στην συμπεριφορά μετανάστες τους φερμένους από όλη την γη, στα σημερινά Πατήσια τα υποβαθμισμένα από το νέφος και την εγκατάλειψη, σ αυτά τα αφιλόξενα Πατήσια, σήμερα, μερικές νέες Μοναχές με τον Ιερέα τους, ξεκίνησαν να δημιουργήσουν ένα Μοναστήρι, πού η υπαρξή του είναι πλέον πραγματικότητα.

Πήραν την ευλογία του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ, έχουν την συμπαράσταση του Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου και προχωρούν με την ευχή του πνευματικού τους π. Γαβριήλ Τσάφου, που είναι εφημέριος για 30 σχεδόν χρόνια στον τόπο που μαρτύρησε η Αγία Φιλοθέη, στο Εκκλησάκι του Αγίου Ανδρέα, οδός Λευκωσίας 40, Πλ. Αμερικής.

Το μοναστήρι είναι αφιερωμένο στην Παναγία μας και βρίσκεται στην οδό Ιβήρων 6-8 που είναι κάθετος της οδού Λευκωσίας και της οδού Φυλής, κοντά στην Πλ. Αμερικής. Είναι ανοιχτό κάθε ημέρα πρωί 8.30-11.00 και απόγευμα 5.30-7.00, εκτός Τρίτης και Τετάρτης. Εχει τηλέφωνο για επικοινωνία : 8660045. Μπορείς να τηλεφωνείς Δευτέρα, Τρίτη και Πέμπτη 8-10 το βράδυ. Αδελφέ μας, ο σημερινός άνθρωπος ακόμη περισσότερο και από ένα πιάτο φαγητό, έχει ανάγκη από ένα φίλο και αδελφό πού θα μοιραστεί το πρόβλημά του, την αγωνία του, την μοναξιά του. Έχει ανάγκη από την ανιδιοτελή σχέση με κάποιον και την υγιή και αληθινή κοινωνία με τον Χριστό. Σ αυτό το έργο θέλουμε να βοηθήσουμε. Να διακονήσουμε τον σημερινό κουρασμένο άνθρωπο, τον νέο και την νέα, τον φοιτητή και τον εργαζόμενο και τον συνταξιούχο, με την προσευχή και τις καθημερινές ακολουθίες στο Μοναστήρι μας. Ζητούμε από εσένα να προσεύχεσαι να μας αξιώσει ο Καλός Θεός με τις πρεσβείες της Παναγίας μας, να ανταποκριθούμε. Αυτό πού ξεκινήσαμε, με την Χάρη του Θεού να προχωρήσει. Ο Θεός μαζί σου.

Διεύθυνση : Ησυχαστήριο « Παναγία των Βρυούλων » Ιβήρων 6-8. Πλ. Αμερικής, 11253 Αθήνα. e-mail chrystal@central.ntua.gr