Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010





Βράδιασε αγάπη μου σ' όλη τη γη...

π.Β.Χ.

Το καλό τραγούδι νομίζω ότι έχει ισχυρότατη εκφραστική δύναμη. Μετέχει κατά τι της ποίησης και ταυτόχρονα σπάει την μοναξιά της αφωνίας μετερχόμενο τη μουσική, ώστε να μπορεί μέσα σε λίγες ταξιδιάρικες πάνω σε λυρικά πτερύγια αράδες, να λέει πολλά και να εννοεί ακόμα περισσότερα.
...
Καθένας μόνος του
Νησί του ο κόσμος του
Βράδιασε αγάπη μου σ' όλη τη γη
...

Το νιώθεις ότι είναι πραγματικότητα. Έχει νυχτώσει! Τι κι αν ξημερώνει, τι κι αν χαράζει μια καινούρια μέρα, το σκοτάδι δεν λέει να διαλυθεί. Η μοναδική σου ελπίδα είναι ότι υπάρχει ακόμα πρόσωπο ερώμενο στο οποίο στρέφεσαι για να κοινωνήσεις τον φόβο σου, την έντρομη διαπίστωσή σου: "βράδιασε αγάπη μου".

Λες "αγάπη μου" και αμέσως δημιουργείται ένα ξέφωτο, στο οποίο καταφεύγεις κυνηγημένος απ' την επέλαση του σκότους.

Όλη η τωρινή ελλαδική πραγματικότητα -μικρογραφία άλλωστε της παγκόσμιας- κυριαρχείται από το σκοτάδι. Ένα σκοτάδι το οποίο δεν εξερράγη ξαφνικά κατατροπώνοντας το φως, αλλά κυριαρχούσε λεπτό προς λεπτό, ώρα με την ώρα, δεκαετία τη δεκαετία. Αν "ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ για να γυρίσει" κάτι ανάλογο συμβαίνει με τη νύχτα. Θέλει χρόνο πολύ, αρκετή επανάπαυση, ραστώνη, ιδιοτέλεια, συμβιβασμό για να κυριαρχήσει.

Η Ελλάδα, -και φυσικά δεν εννοούμε την Ελλάδα ως ιδέα, φιλοσοφία, ή άσαρκο γεωγραφικό προσδιορισμό, μιλούμε για τα πρόσωπα, για μας τους Έλληνες- βούλιαξε μέσα στο σκοτάδι, μέσα σ' αυτό που όλοι μας τώρα προσδιορίζουμε ως οικονομική κρίση. Αδυνατούμε όμως και τώρα να εντοπίσουμε το γιατί φτάσαμε ως εδώ. Τι έφταιξε και έχουμε αγγίξει τα όρια της εξώθησής μας στο χώρο των κρατών του τρίτου κόσμου, διασύροντας την ιστορία και τον πολιτισμό μας;

Μια αποτυχία σε κάποιον από τους τομείς της ζωής μας (οικονομικό, εργασιακό, συναισθηματικό, φιλικό) μπορεί να μας στενοχωρήσει ακόμα δε και να μας αποσυντονίσει. Όταν όμως προκαλεί την καθολική κατάρρευσή μας τότε το πρόβλημα είναι πνευματικό, διότι το επί μέρους έλαβε τη θέση του καθ' όλου. Διότι ένα μόνο τμήμα της ζωής μας, εν προκειμένω ο οικονομικός παράγοντας, περιεβλήθη μια καθολική αυταξία, άρχισε να νοηματοδοτεί ολάκερη τη ζωή μας, έγινε ο κεντρικός άξονάς της, γύρω από τον οποίο άρχισε να δορυφορείται κάθε άλλη ενέργειά μας. Το τι θα σπουδάσουμε, ποιον θα παντρευτούμε, τι επάγγελμα θα ακολουθήσουμε, με ποιούς θα συσχετισθούμε, ακόμα ακόμα και το τι θα ονειρευτούμε και το πώς θα κηδευτούμε καθορίζεται από το χρήμα, από τον πλούτο και ην ισχύ.

Αλλοτρίωση λοιπόν της ύπαρξης δεν είναι μόνο να ζεις για να αυξήσεις τις τραπεζικές σου καταθέσεις ή για να αγοράσεις 70 τετραγωνικά χώρου με υποθήκευση όλης της χαράς και ελευθερίας σου αλλά κυρίως το να κοστολογείς το ανθρώπινο πρόσωπο, την φιλία, τον χρόνο ακόμα και τα όνειρά σου σε ευρώ. Να ξεπουλήσεις με τον πιο επαίσχυντο τρόπο την καθαρότητα της καρδιάς σου, τα ζείδωρα της πίστης σου, τα πολύτιμα της παιδείας σου, χάριν των πιο ποταπών θεαμάτων, της πλέον εγωτικής κυριαρχίας, της ιδιοτέλειας.

Η μεγαλύτερη όμως τραγωδία έρχεται τώρα, στην συνειδητοποίηση ότι δεν έχουμε ούτε το ξέφωτο του τραγουδιού. Δεν υπάρχει το ερώμενο πρόσωπο στο οποίο τουλάχιστον να στραφούμε και να κοινωνήσουμε την απέλπιδα αυτογνωσία μας. Ο Θεός-Αγάπη, ο Θεός-Έρωτας πέθανε και οι δήμιοί του είμαστε εμείς οι Χριστιανοί. Στη θέση του τοποθετήσαμε τον θεό-τιμωρό, τον θεό-δυνάστη, τον θεό-μαγικό λυχνάρι του Αλαντίν, τον θεο-επετειακό τρόπο διασκέδασης της θλιβερής ρουτίνας μας. Δεν Τον γνωρίσαμε, δεν Τον αγαπήσαμε γι αυτό και εύκολα Τον εξοβελίσαμε απ' το προσκήνιο της ζωής μας, αφήνοντάς Τον στο περιθώριο, πληγωμένο εραστή της ελευθερίας μας... Στη θέση Του ήρθε το χρήμα, η καλοπέραση, το βόλεμα, η χρησιμοθηρία, ο ωχαδερφισμός και Εκείνος -παραχαραγμένος πια- απομεινάρι ένδοξου παρελθόντος.

Μα δεν υπάρχει και ερώμενος άνθρωπος τον οποίο να μπορούμε να προσφωνήσουμε "αγάπη μου" και να του ψιθυρίσουμε "βράδιασε", κατόρθωμα κενωτικής αλληλοπεριχώρησης, θυσιαστικής εμπιστοσύνης. Οι δικές μας οι "αγάπες" έχουν ημερομηνία λήξης, βασισμένες σε προϋπόθεση ανταπόδοσης, εκτόνωσης ορμεμφύτων, αναγκαστικής συνθηκολόγησης, γι αυτό και δεν μπορούμε να ψιθυρίσουμε τίποτε ουσιαστικό. Μας έμειναν τα βαρύτιμα σεντούκια (συζυγία, έρωτας, φιλία, αδελφός) μα ξεπουλήσαμε το θησαυρό.

Ο καθένας στην απομονωτική του νησίδα να αγναντεύει με κυάλια μελαγχολίας και ασφάλειας τον απομακρυσμένο νησιώτη της απόμακρης άλλης βραχονησίδας. "Καθένας μόνος του, νησί του ο κόσμος του" στην ποιητική αποτύπωση της μοναξιάς μας, του εγωισμού μας, της αδυναμίας μας για κοινωνία.

Έσερνα αυτές τις λίγες γραμμές χωρίς να έχω βρει το τέλος, χωρίς να μπορώ να χαράξω την ελπίδα. Σε κάποιο δικό μου βράδυ γεννήθηκε το ξέφωτο, τόσο απλά όσο οι δύο αράδες της πριν το δείπνο προσευχής.

Να αισθάνομαι και να πορεύομαι ως πένης, ως πτωχός, ως ολιγαρκής πλούσιος, για να μπορώ να νοιώθω τον αναγκεμό του άλλου, του αδελφού, κωπηλατώντας προς το νησί του. Βρισκόμουν πάνω απ' το τραπέζι με την αίσθηση της πείνας, προσευχόμενος παρακλητικά προς Εκείνον για Τον οποίο δεν αισθανόμουν πείνα. Ποτέ δεν γουργούρισε η καρδιά μου για το πρόσωπό Του, όπως το στομάχι μου για το φαΐ. Ντράπηκα! Πρέπει να γίνω ευχαριστιακός, απολαμβάνοντας τα ελάχιστα της ζωής, τα καθημερινά του βίου. Πρέπει να Τον καλέσω στη ζωή μου, να γίνω ο εκζητών Αυτόν. Απαγγέλω τα λόγια της προσευχής, εγώ, μόνος μου αλλά σε πληθυντικό αριθμό. Υπάρχουν κι άλλοι στην ίδια αίσθηση της αποτυχίας, στην ίδια δίψα της πληρότητας. Δεν μπορώ πια να 'μαι μόνος μου, θέλω να συνοδοιπορήσω στο δρόμο που η αγάπη δημιουργεί και η δυναμική του έρωτα εκβάλλει.

"Φάγοντες πένητες και εμπλησθήσονται και αινέσουσι Κύριον οι εκζητούντες αυτόν. Ζήσονται αι καρδίαι αυτών εις αιώνα αιώνος".

Α(α)γάπη μου...

Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

Το διορατικό εγκεφαλικό της Τζιλ Μπόλτι Τέηλορ

Η Τζιλ Μπόλτι Τέηλορ είχε μια ερευνητική ευκαιρία που λίγοι μελετητές του εγκεφάλου θα ευχόντουσαν να έχουν. Έπαθε ένα σοβαρό εγκεφαλικό και παρακολούθησε τον εαυτό της καθώς οι λειτουργίες του εγκεφάλου της, η κίνηση, η ομιλία, η αυτοσυνείδηση, σταματούσαν μία μία. Μία εκπληκτική ιστορία.
http://www.ted.com/talks/lang/gre/jill_bolte_taylor_s_powerful_stroke_of_insight.html

Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010

Κάνεις λάθος, φίλε μου!

Κάνεις λάθος, φίλε μου! Ορθότερο θα ήταν, αν έλεγες: "Εγώ δεν έχω Θεό". Διότι το βλέπεις, ότι υπάρχουν τόσοι άνθρωποι γύρω σου, που έχουν Θεό και γι' αυτό διακηρύττουν ότι υπάρχει Θεός. Λοιπόν, μη λες: "Δεν υπάρχει Θεός"! Περιορίσου να λες: "Εγώ δεν έχω Θεό"!




Κάνεις λάθος! Μιλάς σαν τον άρρωστο, που λέει ότι δεν υπάρχει πουθενά υγεία!



Κάνεις λάθος! Μοιάζεις με τον τυφλό που λέει: "Δεν υπάρχει φως στον κόσμο". Όμως φως υπάρχει. Και είναι διάχυτο παντού. Αυτός ο δυστυχής δεν έχει το φως του. Και θα μιλούσε σωστά αν έλεγε: "Εγώ δεν έχω μάτια και δεν βλέπω φως".





Κάνεις λάθος! Μιλάς σαν το ζητιάνο, που λέει: "Δεν υπάρχει χρυσάφι στη γη". Μα χρυσάφι υπάρχει! Και επάνω στη γη! Και μέσα στη γη! Αυτός δεν έχει χρυσάφι! Το σωστό θα ήταν να έλεγε: "Εγώ δεν έχω χρυσό"!



Κάνεις λάθος! Μοιάζεις με τον παλιάνθρωπο που λέει: "Δεν υπάρχει καλοσύνη στον κόσμο". Ενώ θα έπρεπε να πει: "Εγώ δεν έχω ίχνος καλοσύνης μέσα μου".

Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2010

AHDONI: 12 χρόνια από την εις Κύριον εκδημίαν της αδελφής ...

AHDONI: 12 χρόνια από την εις Κύριον εκδημίαν της αδελφής ...: "Φέτος κλείνουν 12 χρόνια από την εις Κύριον εκδημίαν της Μοναχής Μαρίας Στυλιανοπούλου (γνωστή σε όλους ως Μαρία η ψηλή). Ο Κύριος της ζωή..."

Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2010

Έκβαλε πρώτον την δοκόν εκ του οφθαλμού σου...




Απόσπασμα από το βιβλίο "Μετάνοια και Θεία Μετάληψη" Αγίου Ιωάννου της Κρονστάνδης

"...Οργίζεσαι ενάντια στον πλησίον σου, τον περιφρονείς και δεν θέλεις να μιλάς μαζί του ειρηνικά και με αγάπη για το λόγο ότι έχει κάτι το χοντρό κι απότομο, κάτι το απρόσεχτο και δυσάρεστο για σένα στο χαρακτήρα του, στα λόγια του και στους τρόπους του, για το ότι συναισθάνεται την αξία του ίσως και περισσότερο απ' όσο πρέπει ή για το ότι είναι κάπως υπερήφανος και αναιδής. Εσύ όμως ο ιατρός και δάσκαλος του πλησίον σου, είσαι πιο ένοχος από εκείνον: "Ιατρέ, θεράπευσον σεαυτόν". Δάσκαλε, δίδαξε πρώτα τον εαυτό σου. Είναι ποτέ δυνατό, έχοντας το δοκάρι στο μάτι σου, να βγάλεις το σκουπιδάκι από το μάτι του άλλου;
...
Το κακό και τα ελαττώματα διορθώνονται μόνο με την αγάπη, με τη θωπεία της ευγένειας, με την πραότητα, με την ταπείνωση και την υπομονή.
...
Αφαίρεσε πρώτα από μέσα σου κάθε υπερηφάνεια και κακία, και ακόμη και την ανυπομονησία και την οργή, και μόνο τότε άρχισε να θεραπεύεις άλλους. Αλλιώς να καλύπτεις με συγκαταβαίνουσα αγάπη τα αμαρτήματα των άλλων.
...
Εμείς όμως, μπροστά στο ιερό θυσιαστήριο της Αγάπης, στεκόμαστε ενώπιον της ίδιας της ένσαρκης Αγάπης, αλλά αγάπη μεταξύ μας δεν έχουμε. Παράδοξο πράγμα!"