Τετάρτη 11 Μαΐου 2011



Αγαπημένοι φίλοι
ζητώ συγνώμη που εγκατέλειψα το blogάκι μας, αλλά... οι πειρασμοί και οι θλίψεις πολλές...
Λοιπόν, η απουσία μου είναι από την 21η Νοεμβρίου του 2010, και ένας Θεός ξέρει πόσα πράγματα άλλαξαν τη ζωή μου από εκεί και μετά...
Με τη βοήθειά Του προσπαθώ να συνεχίσω να ελπίζω, προσπαθώ να μάθω να αγαπώ όχι πια με λόγια και θεωρίες, αλλά με έμπρακτη συμπαράσταση και συμπόνια

Δυστυχώς η πράξη και η ζωή με έφερε μπροστά σε έναν εαυτό σκληρό, εγωιστή όσο δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ, ανάλγητο μπροστά στον πόνο του άλλου

Όταν ο "πλησίον" μου, βρέθηκε σε πόνο και σε ανάγκη, το μόνο που γέμισε την ψυχή μου ήταν μια ανεξέλεγκτη οργή για το χαμένο βόλεμα

Κατάφερα και αποστασιοποιήθηκα από την αναπόφευκτη οδύνη του φίλου και αδελφού με δικαιολογίες του τύπου: "βέβαια και υποφέρει", "σε τι θα μπορούσα να βοηθήσω εγώ;", "οι λάθος επιλογές του τον οδήγησαν εκεί", "ε, δεν είμαι και ο πιο κοντινός που θα μπορούσε να βοηθήσει", "ας του ανάβω από κανένα κεράκι και ο Θεός θα τον βοηθήσει καλύτερα από μένα"

Με τέτοιες "εξυπνάδες" κατάφερα να προσπεράσω τον πάσχοντα, σαν τον ιερέα και τον λευίτη της παραβολής του καλού σαμαρείτη

Το μόνο που έκανα ήταν να προστατεύω τον εαυτό μου από την οδύνη και τη θλίψη που υπήρχαν γύρω μου, με φόβο και τρόμο μην τυχόν και με αγγίξει η λύπη και η στενοχώρια των άλλων ανθρώπων, η αρρώστια τους, ο θάνατός τους

Ναι, κατάλαβα πως είμαι ανίκανη να συμπάσχω χωρίς να προσπαθώ να μάθω αν είναι ο φίλος μου αθώος ή ένοχος
Είμαι ανίκανη να με νοιάζει μόνο το πόσο υποφέρει κάποιος και όχι να σπεύδω να αποδώσω ευθύνες... είμαι ανίκανη να είμαι δίπλα στον πόνο, σιωπηλά, ταπεινά, μόνο να κρατώ το χέρι και να σηκώνω καμιά φορά λίγο από το φορτίο του

Η φιλαυτία, ο ευδαιμονισμός, η γελοία έπαρση του να θεωρώ ότι όλα πρέπει να κινούνται γύρω από τον κούφιο εαυτό μου, έχουν γεμίσει με "αίμα αθώο" τα χέρια μου
...και φοβάμαι... με αυτό το αίμα στα χέρια, τίποτε όμορφο δεν μπορώ να κρατήσω...

Και τότε βέβαια θα μου πείτε, πώς τολμάς και γράφεις σε αυτά τα φιλοχριστιανικά μπλογκάκια; Γιατί δεν κάνεις το κορόιδο και μην ξαναπιάσεις στο στόμα σου τον Χριστό, γιατί μόνο τον ρόλο του Ιούδα είσαι άξια να παίξεις στον χορό Του;

Ναι, έχετε δίκιο... Εκεί είχα καταλήξει... Αλλά διανύοντας τη Μεγάλη Εβδομάδα της ζωής μου, και ακούγοντας τον Ιούδα να μετανοεί ενώπιον των αρχιερέων λέγοντας "ήμαρτον, παραδούς αίμα αθώον", εκείνο που αναρωτήθηκα ήταν: Γιατί άραγε να μετανοούμε ενώπιον του πονηρού και όχι ενώπιον του Αγαθού; Γιατί αφού είδα ότι παραδίδω καθημερινά με τη ζωή μου "αίμα αθώον", να μην κλάψω ενώπιον του Αγαπημένου μου; Γιατί να μη ζητήσω το έλεος και τη συχώρεση, κρατώντας την Ελπίδα της Αγάπης Του, αντί να τρέξω να κρεμαστώ;

Και έτσι γύρισα με σκυμμένο το κεφάλι σε Εκείνον και του ζητώ απεγνωσμένα βοήθεια και συγνώμη...

Ο Θεός μου ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ

Τίποτα δεν έχω ανάγκη περισσότερο από το έλεός Σου

Ελέησέ με κάνοντας άξια να σηκώσω το Σταυρό και να ακολουθήσω τα βήματά Σου, Αγαπημένε μου

4 σχόλια:

  1. Κάπου είχα ακούσει ότι όλα αυτά που περνάμε (οι λύπες, οι δοκιμασίες, οι αμαρτίες μας, όλα) είναι απλά μια φάση της ζωής μας. Ένα στιγμιότυπο. Μια πινελιά στον πίνακα της ζωής μας. Και ο Κύριος περιμένει από μας να δει κάποτε τον τέλειο πίνακα.
    Δηλαδή, δεν μας επιτιμάει, δεν μας καταδικάζει ό,τι και αν κάνουμε... Μας αγαπάει πάντα. Μας περιμένει. Και πάντα έχει την αγκαλιά του ανοιχτή για μας...
    Μα άλλωστε ποιός μπορεί να πει ότι είναι καλός; ότι είναι πιστός; ότι είναι αληθινός; Όλοι μας είμαστε στο ίδιο καράβι που λέγεται εκκλησία. Κανείς δε σώζεται μόνος του! Όλοι μαζί προσπαθούμε. Ο ένας βοηθάει τον άλλο...

    Καλώς ήλθες ξανά στον ιστοχώρο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλέ μου blogger τι ωραίο αυτό με τον πίνακα της ζωής μας. Πολύ αισιόδοξη εκδοχή να βλέπεις τις ανηφοριές της ζωής σαν πινελιές με χρώματα που φωτίζουν και δίνουν μορφή σε ένα "έργο τέχνης". Θα γίνουμε άραγε "έργο τέχνης"; Θα μας ανεχτεί η εκκλησία στο καράβι της; ή θα πιάσουμε κανέναν πάτο με τη σαβούρα;;;;;
    Κύριε ελέησον

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Φίλε μου Cummulus, με όλα αυτά τα προβλήματα που είχε αυτές τις μέρες το blogger χάθηκε το μήνυμά σου... Αναρωτήθηκες "εσύ, πότε θα γυρίσεις;". Μάλλον γι αυτό χάθηκε το μήνυμα, γιατί ουδείς γνωρίζει εκτός από τον Κύριο την επιστροφή μας :)
    Κι έτσι κι αλλιώς φίλε όλοι δυστυχώς το ξέρουμε και το έχουμε νιώσει, ότι όσο ζούμε μια γυρίζουμε προς τα μπρος και δέκα προς τα πίσω... οι αχρηστούληδες... Ευτυχώς μας αγαπά και μας ανέχεται...

    ΑπάντησηΔιαγραφή