Μου είπε κάποιος «Έχω ένα βαθύ παράπονο που με τρώει. Δεν έχω γυναίκα». Του απαντώ χαριτολογώντας : «Σου επιτρέπεται και εσένα να έχεις ένα παράπονο στη ζωή, όπως όλοι οι άνθρωποι στον πλανήτη που έχουμε τουλάχιστον ένα παράπονο. Όταν θα φύγεις από αυτόν τον κόσμο θα προσφέρεις και εσύ ένα παράπονο στον Χριστό μας. Άλλοι θα προσφέρουν τα βγαλμένα μάτια τους, άλλοι τα κομμένα πόδια τους, άλλοι το άδειο στομάχι τους, άλλοι τα άρρωστα μέλη τους, άλλοι την απελπισία τους που δεν ήξεραν γιατί ζουν, άλλοι τους διωγμούς τους, άλλοι τα μαρτύρια και τους εξευτελισμούς τους, άλλοι τους χωρισμούς τους, άλλοι τα άρρωστα παιδιά τους. Εσύ στον Εσταυρωμένο μας Χριστό θα προσφέρεις τον δικό σου σταυρό : την έλλειψη συντρόφου».
Όποιος δεν έχει παράπονο σε αυτήν τη ζωή θα είναι πολύ «γκαντέμης» στον Ουρανό. Θα νιώθει κόμπλεξ, καθώς οι άλλοι θα έχουν να προσφέρουν κάτι στον Χριστό και αυτός θα πάει με άδεια χέρια.
Αρχιμ. Αρσενίου Κωτσόπουλου, "Εκπλήξεις Χάριτος", Αθήνα 2010, σελ. 460
ποιος έχει ακουμπήσει στα πόδια Του το φορτίο του, το παράπονό του, και δεν έχει νοιώσει να ξεκουράζεται;;;... ποιον δεν έχει παρηγορήσει στις θλίψεις του όταν με δάκρυα και με αληθινή μετάνοια Τον αναζητήσουμε;;; Και τότε "εν τω μέσω της νυκτός" της πονεμένης μας ψυχής έρχεται το φως του προσώπου Του και αλλάζουν με μιας τα πάντα...
ΑπάντησηΔιαγραφή"...και ελπισάτωσαν επί σοι οι γινώσκοντες το όνομά σου, ότι ουκ εγκατέλιπες τους εκζητούντας σε, Κύριε"
Λενάκι μου καλημέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκριβώς σήμερα με απασχολούσε το παράπονο ενός φίλου που τον βασανίζει η μοναξιά του.
Το κείμενο που παρέθεσες εδωσε φως και βοήθεια.
Σ ευχαριστώ!
Εμείς σας ευχαριστούμε για τις γλυκές σας επισκέψεις στο φτωχικό μας μπλογκάκι καλή μου Σαλογραία :) ΧΧΧ
ΑπάντησηΔιαγραφή