Απόσπασμα απο το βιβλίο "Πορεία και συνάντηση" του Άντονυ Μπλουμ"

...Η κρίση δεν θα μας προκαλούσε παρά μόνο τρόμο αν δεν είχαμε τη βέβαιη ελπίδα ότι θα συγχωρεθούμε. Το δώρο αυτό της συγγνώμης ενυπάρχει στην αγάπη του Θεού και των ανθρώπων. Δεν αρκεί όμως να μας δοθεί η συγγνώμη, πρέπει και να είμαστε έτοιμοι να την πάρουμε, να την αποδεχτούμε.
Πολύ συχνά μας δίνεται η συγγνώμη αλλά εμείς οπισθοχωρούμε και δεν τη δεχόμαστε. Για την υπερηφάνειά μας η συγγνώμη εμφανίζεται σαν έσχατη ταπείνωση και μεις προσπαθούμε να την αποφύγουμε, φορώντας το προσωπείο της ψεύτικης ταπεινοφροσύνης: "αφού εγώ δεν μπορώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου γι αυτό που έκανα πώς μπορώ να δεχτώ τη συγγνώμη των άλλων; Εκτιμώ την καλοσύνη σας, αλλά η συνείδησή μου είναι πολύ αυστηρή, πολύ ευαίσθητη και δεν μπορώ να εκμεταλλευτώ την ευγένειά σας". Έτσι χρησιμοποιούμε λέξεις, όπως η λέξη "ευγένεια" για να κάνουμε το δώρο που μας προσφέρεται, όσο γίνεται πιο ασήμαντο και τη δική μας άρνηση να το δεχτούμε πιο απογοητευτική για τον γενναιόδωρο φίλο μας.
Δεν μπορούμε βέβαια, ούτε θα έπρεπε να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας! Θα ήταν τρομερό αν το κάναμε. Θα σήμαινε ότι παίρνουμε πολύ πολύ ελαφρά το χτύπημα που δώσαμε, την πληγή που ανοίξαμε, τον πόνο, τη δυστυχία, τη ζημιά που προκαλέσαμε. Δυστυχώς όμως, αυτό κάνουμε κάθε φορά που χάνουμε την υπομονή μας μπροστά σε κάποιον που βλάψαμε και ο οποίος φαίνεται να πονάει υπερβολικά. "Ως πότε θα είσαι κατσούφης; Επιτέλους σταμάτα! Σου έχω ήδη ζητήσει συγγνώμη. Τι άλλο θέλεις;" Τέτοιες φράσεις, απλούστατα σημαίνουν: "Εγώ συγχώρεσα τον εαυτό μου προ πολλού΄ ως πότε θα περιμένω και συ να με συγχωρέσεις;"
Ο Θεός να μας φυλάξει να μη φτάσουμε στο σημείο να συγχωρούμε τον εαυτό μας. Γι αυτό πρέπει να μάθουμε δυο πράγματα: πρώτα να μην επιτρέπουμε ποτέ να μας συμβεί κάτι τέτοιο και δεύτερο να αποδεχόμαστε ελεύθερα το δώρο της συγγνώμης του άλλου...
...
Είναι ανάγκη να δεχόμαστε να μας συγχωρούν με μια πράξη που κρύβει τολμηρή πίστη και μεγαλόψυχη ελπίδα, να αποδεχόμαστε το δώρο ταπεινά, σαν ένα θαύμα που μόνο η αγάπη, -η ανθρώπινη και η θεϊκή αγάπη- μπορούν να επιτελέσουν΄ να είμαστε παντοτινά ευγνώμονες για το δώρο αυτής της αγάπης, για την ανορθωτική, τη θεραπευτική και την αναγεννητική της δύναμη.
...
Ο άνθρωπος αρχίζει να αλλάζει μόνο όταν συγχωρεθεί και αγαπηθεί - ποτέ το αντίθετο...