Αποχαιρετώντας τον Απρίλη... Απόσπασμα από το βιβλίο του Ηλία Λιαμή «Τα μυστικά του Καιρού»

…

Μια χαρά καταγραμμένη στην παιδική μας μνήμη, θα θέλαμε όσο τίποτα άλλο στον κόσμο να αναστηθεί ξανά, μαζί με τον Ιησού και να μας δώσει τα δώρα της.

...

Παρά τις προσπάθειες οι μορφές και τα πράγματα, παραμένουν σιωπηλά. Μπορεί και να μιλάνε, όμως ο άνθρωπος δεν μπορεί να ακούσει.

Φαίνεται, πως τα μυστικά ενός άλλου τρόπου ζωής, που λαχταράμε,δε μας καταδέχονται. Μπορεί και να μας φοβούνται. Μας βλέπουν σαν αρπακτικά...

Αντίθετα αυτά τα μυστικά, θυμούνται το δημιουργό τους και μένουνε πιστά στις υποδείξεις του. Χρώματα και μυρωδιές και ήχοι της δημιουργίας περιμένουν να χαριστούν στον υπομονετικό άνθρωπο και μόνο τότε να του αποκαλύψουν τους νόμους μιας άλλης πολιτείας. Μα δε μιλάμε πια την ίδια γλώσσα. Αυτά ψιθυρίζουν κι εμείς κραυγάζουμε. Αυτά προσφέρουν κι εμείς αρπάζουμε. Αυτά προετοιμάζουν υπομονετικά την Άνοιξη κι εμείς απεχθανόμαστε τον κόπο κι έτσι δεν τη γευόμαστε ποτέ.

Μυστικά ... μυστικά… και το πιο μεγάλο... ένα δέντρο. Ένα δέντρο εκεί στο κέντρο του κήπου των μυστικών, στο κέντρο του παραδείσου. Απαγορευμένο για τους ανέτοιμους μέχρι να καταλάβουν πως δεν τα δικαιούνται όλα και μάλιστα χωρίς κόπο και χωρίς υπομονή. Διότι θέλει κόπο να γίνεις άξιος μιας δωρεάς. Διότι θέλει υπομονή να φτάσεις απ΄το δικαίωμα στην ευγνωμοσύνη. Ο Αδάμ αμάρτησε , γιατί άρπαξε. Φτώχυνε τη ζωή του γιατί τη στέρησε απ΄τη χαρά του θαυμασμού, του σεβασμού και της ευγνωμοσύνης για όλα τα δώρα που του δόθηκαν απλόχερα. Ονόμασε την αρπαγή δικαίωμα και το έκανε θεμέλιο της ιστορίας των απογόνων του.

…

Χωρίς την Αγάπη, το δικαίωμα έγινε το άλλοθι αυτών που δεν μπόρεσαν να αρπάξουν

…

Κι έγινε ο Θεός άνθρωπος, πέθανε κι αναστήθηκε, για να θυμίσει στον άνθρωπο το δρόμο της χαράς να πασχίζεις για τα δικαιώματα του άλλου.

… Όταν «ανέστη Χριστός», φανέρωσε στον δικαιούχο άνθρωπο, πόσο μίζερο, πληκτικό και τελικά…ζημιογόνο είναι να ζει κανείς μόνο για την αύξηση των πάσης φύσεως κερδών του. Και του έδειξε πως τελικά, ο ανθρώπινος εγωισμός είναι η πιο ασύμφορη επένδυση.

Όταν «ανέστη Χριστός», ο εγω-κεντρισμός έχασε το κεντρί του και άφησε το «εγώ» ελεύθερο να βγει από τα ανοιγμένα μνημεία.

ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ